TOP 10 - lista najsławniejszych piratów w historii

Edward Teach (ok. 1680-1718), lepiej znany jako „Czarnobrody”, był bodaj najsławniejszym piratem „złotego wieku”, a z pewnością najbardziej rozpoznawalnym – za sprawą przerażającego wyglądu, jaki nadawała mu długa czarna broda i płonące kawałki wolnotlącego lontu wetknięte pod rondo kapelusza. Urodził się w Bristolu, a karierę rozpoczął w Nassau jako podwładny Benjamina Hornigolda, ale szybko się usamodzielnił jako groźny kapitan piratów. Jego największym wyczynem była blokada Charlestonu w 1718 roku. W końcu brytyjska marynarka wojenna dopadła go i pokonała nieopodal wyspy Ocracoke na wysokości Karoliny Północnej. Do dziś pozostaje chyba najbardziej znanym piratem w historii – ikoną burzliwej epoki.

Bartholomew Roberts odniósł największy sukces ze wszystkich piratów „złotego wieku”. W ciągu 30 miesięcy od 1719 do 1722 roku, łupiąc aż 400 statków w rejonie amerykańskich i afrykańskich wybrzeży, zgromadził istną fortunę. Był Walijczykiem, wysokim, przystojnym, szarmanckim i prawdopodobnie biseksualnym, a jednocześnie bezwzględnym i utalentowanym – prawdziwym mistrzem w swojej przestępczej profesji. „Czarnego Barta” w końca dopadła brytyjska flota i w lutym 1722 roku zginął w bitwie morskiej między jego pirackim okrętem flagowym „Royal Fortune” a fregatą HMS „Swallow”.

Henry Morgan (ok. 1635-1688), również Walijczyk z pochodzenia, rozpoczął karierę w 1664 roku jako bukanier stacjonujący w Port Royal na Jamajce. Bukanierami nazywano piratów, którzy w imieniu Anglii napadali na Hiszpanów w rejonie Karaibów, ale kiedy oba kraje zawarły pokój, Morgan nie zaprzątał sobie głowy niuansami prawnymi. Zorganizował kilka dużych akcji przeciwko hiszpańskim koloniom, czego ukoronowaniem było zdobycie i złupienie miasta Panamy w 1671 roku. Na tych wyprawach dorobił się wielkiego majątku i w końcu osiadł na Jamajce jako właściciel plantacji i wicegubernator wyspy.

Angielski bohater narodowy sir Francis Drake (ok. 1540-1596) wygląda dziwnie na tej liście, ale Hiszpanie mieli co do niego zgoła odmienne zdanie. Pierwszą wyprawę na ich kolonie na Karaibach Drake poprowadził w 1570 roku i w ciągu swojej długiej kariery powracał tam jeszcze kilka razy. W 1579 roku u wybrzeży Peru zdobył hiszpański galeon „Cacafuego”, który wiózł jeden z największych skarbów, jakie kiedykolwiek wpadły w ręce piratów. Kiedy w końcu Drake wrócił do Anglii z łupami, Hiszpanie zażądali jego głowy. Zamiast tego królowa Elżbieta przyznała mu tytuł szlachecki i nazwała go „moim piratem”.

Zheng Chenggong (znany jako „Koksinga”) pod koniec lat 30. XVII w. odziedziczył po ojcu flotę handlową, ale zasłynął jako żołnierz walczący w służbie chińskiej dynastii Ming. Kiedy najeźdźcy z Mandżurii podbili Chiny kontynentalne, Koksinga wycofał się na Tajwan i stamtąd przeprowadzał pirackie ataki na mandżurskie statki i miasta. W połowie stulecia jego piracka flota kontrolowała większość chińskiego wybrzeża. Koksinga pozostał solą w oku dynastii mandżurskiej aż do śmierci w 1662 r. Dzisiaj, jest pamiętany zarówno jako bezwzględny przywódca piratów, jak i bohater narodowy.

Urodzony w rodzinie wietnamskich piratów Zheng Yi przejął rodzinny interes w 1801 roku i przeniósł się do Chin. Tam stworzył potężną piracką konfederację liczącą 600 statków, podzieloną na sześć flot. Wraz ze swymi piratami wymuszał haracz od chińskich kupców, a nawet od chińskiego rządu cesarskiego. Zginął w 1807 roku, w czasie burzy zmyty za burtę, a pirackie imperium odziedziczyła jego żona Ching Shih. Radziła sobie dobrze, ale w końcu przyjęła oferowaną jej amnestię i przerzuciła się działalność przemytniczą.

Angielski pirat Henry Every (bądź Avery) był marynarzem, który w 1694 r. stanął na czele buntu i przez pozostałych buntowników został wybrany kapitanem. Wspólnie zajęli się piractwem i grasowali na Oceanie Indyjskim, gdzie trafiło im się kilka cennych zdobyczy, po czym pożeglowali bardziej na północ, na Morze Czerwone. Tam natknęli się na dwa statki należące do indyjskiego Wielkiego Mogoła, pełne złota, srebra i klejnotów. Łup ten, najbogatszy w dziejach piractwa, podzielono sprawiedliwie wśród załogi. Every wrócił do Anglii, gdzie zniknął ze swoją częścią skarbu.

Ten bukanier z Olonne na francuskim wybrzeżu Atlantyku, urodzony jako Jean David Nau, z powodu brutalnego traktowania hiszpańskich więźniów zyskał przydomek „cepa na Hiszpanów”. W latach 60. XVII w. napadał na hiszpańskie statki i kolonie w Ameryce, a wszystkich pojmanych Hiszpanów torturował i zabijał. Podobno jednemu z nich wyrwał serce i wbił w nie zęby. W 1668 roku ten psychopata rozbił się na wybrzeżu Nikaragui, gdzie został zabity przez kanibali i zapewne zjedzony, co wydaje się stosownym końcem dla kogoś tak okrutnego.

Henry Jennings był kaprem z Jamajki, który zdobył jeden z największych łupów w obu Amerykach. W 1715 roku hiszpańską flotę skarbową dopadł huragan, w rezultacie czego rozbiła się na wschodnim wybrzeżu Florydy. Jennings i jego ludzie pokonali hiszpańskich strażników i splądrowali wraki pełne srebra. Jako pirat nie mógł wrócić na Jamajkę, dlatego osiadł w Nassau, skąd w dalszym ciągu łupił hiszpańskie wraki. W końcu został ułaskawiony i do końca życia mógł korzystać z nieuczciwie zdobytego bogactwa.

Kiddowi trudno nie współczuć. Choć urodził się w Dundee, karierę rozpoczął w Nowym Jorku, gdzie został szanowanym kapitanem kaprów. W 1695 roku inwestorzy z kręgów londyńskiej arystokracji powierzyli mu statek, na którym Kidd miał polować na piratów na Oceanie Indyjskim. Zdobył tylko jeden łup – indyjski statek handlowy, którego kapitan miał francuskie dokumenty. Napad ten był usprawiedliwiony toczącą się wojną, mimo to po powrocie do Nowego Jorku Kidda oskarżono o piractwo. Ostatecznie został osądzony i stracony w Londynie w 1701 roku, kiedy jego tajni poplecznicy odmówili mu wsparcia.