De emotionele boekscene-lezer

Je ben nooit verrast door een plottwist of scene in een boek, want het is allemaal. zo. verschrikkelijk. voorspelbaar. Gaaaaaaaaap. Je leest de scene, denkt "huh, ik had weer gelijk", en slaat rustig de pagina om. Als je bookbestie het boek ook leest en je een bericht stuurt met "HET WAS ZO ZIELIG IK MOEST ZO HARD HUILEN", zit jij alleen maar van: dude, hoe kón je dat niet aan zien komen?!

Je hebt een torenhoge TBR, dus je moet het boek supersnel lezen want er wachten nog recensie-exemplaren en je zou dit boek eigenlijk vorige week al teruggeven aan je blogvriendin maar het boek is zo dik OH EM GEE HOE KOM JE ERDOORHEEN en dus lees je supersnel.

Als je het boek teruggeeft aan je blogvriendin roept die: "HOE ERG WAS HET TOEN X ZICH OPOFFERDE VOOR Z", waarop jij zegt: "Ja maar Z werd toch gewoon neergeschoten door de antropomorfe draak uit Y?" Biiiiijna.

Je bent lekker nuchter ingesteld en zegt altijd voor de grap dat je vast stiekem een cyborg bent en traanbuisjes mist, want je huilt gewoon nooit. Hoofdpersoon gaat dood? Ach, wat sneu nou. Babybunny wordt opgegeten door een draak? Tsjah, dat is de natuur. Tweelingzusje wordt een zombie en wil zus opeten? ATTACK, BRING ME THE BLOOD.

Als jullie een serie/film/programma kijken, ben jij altijd degene die alle flaws ziet (en doodleuk door het programma heen krijst om dit mee te delen). Kom op, hoe kan het bloed nu OMHOOG stromen. EN HOEZO HEEFT DIE DRAAK INEENS BLAUW VUUR?

Als je een emotionele scene leest, ben je dan ook meer gefocust op alle dingen die onlogisch zijn, dan dat de scene je raakt. Hoe kun je ooit gaan huilen als het overduidelijk is dat die stoel er twee pagina's geleden nog niet stond?! HOE DAN? Het is zo unreliable allemaal *zucht*

Jij kunt geen emotionele scene lezen zonder eten: chips, taart, ijs, Oreo's, chocolade, oliebollen, bakken warme chocolademelk met slagroom en liters thee, het is nooit genoeg. NEED. MORE. CAKE. Hoe kun je het leven aan zonder eten? Daarbij is er zoveel eten in boeken, het is gewoon onmogelijk om daar níet hongerig van te worden!

Je familie/vrienden/huisgenoten weten precies wanneer jij een emotionele scene leest, want jouw gesnotter is 5 verdiepingen erboven nog te horen. In de kast liggen 5 tissuedozen, want je kunt niet meer op 1 hand tellen hoe vaak je de wasmachine aan moest zetten omdat je je dekbedovertrek als zakdoek gebruikte. "I can't help it", snotter je, "it is JUST SO SA-HA-HA-D *continues bawling*"

Jij wilt alles delen met andere mensen, anders kom je er niet doorheen. Als je een scene leest, zoek je iemand op die a) het boek al heeft gelezen of b) het boek niet wil lezen (want spoilers). Als die er allebei niet zijn kies je random je bestie die online is, BECAUSE WHO CARES ABOUT SPOILERS I NEED YOU TO CRY WITH ME. Tijdens het lezen geef je steeds leesupdates en lees je dramatische stukken voor en deel je het lijden. Het is soms wat eenzijdig delen, maar hé, JE MOET HET KWIJT.